శిక్ష్య కాని శిక్ష్య:

నా బీ-టెక్ రెండవ సంవత్సరం లో సి++ కి నరసిమ్హ్ అనే ఒక పంతులు వచ్చేవారు. చాలా కోపిస్టి. మాకు ప్రతి అర్ధ సంవస్త్సరానికి
రెండు ఇంటర్నల్ పరీక్ష్యలు వుండేవి. వాటిలో ఏదేని ఒకటి రాస్థే చాలు. నాకు ఎప్పుడు మార్చి కన్న సెప్టెంబర్ కి ప్రాముఖ్యత ఇవ్వడం అలవాటు. అలాగె అప్పుడు కూడ మొదటి ఇంటర్నల్ రాయలెదు.మా క్లాసులో మొత్తం 70 మంది. వారిలో నాలా రాయని వారు 40 మంది. మా అందరిని ప్రతి జవాబు 3 సార్లు వ్రాయమన్నారు పంతులు గారు. తరవాత రోజు వ్రాయని వారిని లేవమన్నారు. ఒక 10 మంది లేచి నిలబడ్డారు(వారిలో నేను వున్నాను). ఆందరిని ఒక్కొక్కటి 5 సార్లు వ్రాయమన్నారు ఈసారి. రెండు రోజుల తరువాత మల్లీ వ్రాయని వారిని లేవమన్నారు. మల్లీ ఈసారి ముగ్గురు లేచి నిలబడ్డారు. వారిలో ఒకరు నవ్వుతూ ఎటువంటి బాధ భయము లేకుండ నిలబడ్డాడు(అది నేనె). మిగిలిన ఇద్దరు భయంతో తలవంచుకు నిలబడ్డారు. అది గమనించిన మాస్టారు నన్ను కూర్చొమ్మని మిగలిన ఇద్దరిని క్లసు నుండి బయటకి వెల్లి అవి వ్రాసాకె తన క్లాసుకి రమ్మన్నారు. నాకు ఏమి అర్ధం కాక అలాగె నిలబడ్డాను. మాస్టారు నన్ను ఇక నేనేమి వ్రాయనవసరం లెదు అన్నారు. దానికి ప్రతిగా నెను ఎందుకు అని అదిగాను. దానికి ఆయన మిగితావాల్లలొ నామీద భయం తప్పుచెసామన్న బాద కనిపిస్థున్నాయి. వాల్లు ఎప్పటికయిన వ్రాస్తారన్న నమ్మకం నాకుంది. నిలో అవేవి నాకు కనిపించ లేదు అందుకె కుర్చోమన్నాను అన్నడు. అప్పుడు తెలిసింది నాకు, నేను శిక్షించడానికి కూదా పనికిరానని. నేను మారు మాట్లాడ కుండా బయటకు వెల్లిపోయాను. తరువాత రోజు క్లసుకి అన్ని వ్రాసి చూపించాను.

దీనినిబట్టి నేను తెలుసుకున్నది "తప్పుచేయడం సహజం, కాని దానిని గుర్తించి సరిచెయకపోవడమే అసలైన తప్పు" అని.